Iedere moeder weet dat een telefoontje van school meestal geen goed nieuws brengt...zo ook vanochtend.
Vorige week belde juf al omdat Rebecca-Faye ineens diarree had gekregen op school ( da's ook al heel zielig) en ze beter naar huis kon gaan, en vanmorgen ging wéér de telefoon.
Ik dacht meteen aan een herhaling van het diarree-verhaal, maar het was nog veel erger...
Rebecca-Faye was tijdens het buiten spelen gevallen en had een flink gat in haar voorhoofd, en of ik wilde komen. Ik was al onderweg voordat ze haar zin had af gemaakt...
Ik ben meteen door gegaan naar de huisarts, die na inspectie van de wond ( ik werd er misselijk van zo diep...) besloot om te hechten onder plaatselijke verdoving.
Ik bespaar jullie en mezelf de details, maar het was vreselijk.
Rebecca-Faye lag met haar hoofd op mijn schoot terwijl de arts bezig was met de wond, dus ik zat letterlijk 1e rang, en zag het allemaal gebeuren.
Ik heb haar èn mezelf er door heen gesleept door tegen haar te blijven praten...
Eindelijk was het klaar en konden we naar huis; ik ben nog nooit zo blij geweest om buiten te staan en frisse lucht in te ademen...
Thuis gekomen ging ze lekker in de grote stoel zitten en kwam langzaam weer bij.
Een half uurtje later was ze al weer lekker aan het spelen, terwijl bij mij de schrik toen pas goed toe sloeg.
Ook kon ik toen pas Harry bellen, die juist vanmorgen op gesprek was voor een eventuele part-time baan...over timing gesproken...;-)
Dit is ons prinsesje nadat we net thuis zijn;
Afijn, we zijn weer een beetje bij gekomen; na een broodje en chocomel kunnen we de wereld weer aan! ;-)
Ik doe het verder wel rustig aan vandaag; dit moet je niet iedere dag mee maken....
En o ja, die part-time baan lijkt door te gaan!
That's what kids do, don't they? ;-)
0 comments:
Post a Comment