Een trieste dag...

Het is onvoorstelbaar wat voor monster borstkanker is; vandaag is de uitvaart van een jonge vrouw ( 39) die geveld is door de uitzaaiingen van borstkanker.

Ik ben geschokt door de snelheid waarmee het allemaal gegaan is; slechtst een paar weken geleden werd ze opgenomen in het ziekenhuis met vage klachten, en afgelopen vrijdag is ze overleden. Ze laat een man en twee jonge kinderen achter.

Omdat woorden vaak zo ontoereikend zijn, stuurde ik haar een zelfgemaakt hart. Gelukkig is het op tijd aangekomen, en heeft ze het nog kunnen zien. Ik hoop dat het haar gesterkt heeft.

Lieve, dappere I, ik zal je nooit vergeten


Ik heb een steen verlegd,
in een rivier op aarde.
Het water gaat er anders dan voorheen.
De stroom van een rivier, hou je niet tegen
het water vindt er altijd een weg omheen.
Misschien eens gevuld, door sneeuw en regen,
neemt de rivier m'n kiezel met zich mee.
Om hem, dan glad, en rond gesleten,
te laten rusten in de luwte van de zee.

Ik heb een steen verlegd,
in een rivier op aarde.
Nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten.
Ik leverde bewijs van mijn bestaan.
Omdat, door het verleggen van die ene steen,
de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan.

 (Tekst: Bram Vermeulen)

Today is the funeral of a young breastcancer patient who died at the age of 39 from metastasis.
I'm shocked by the speed of it all; just a few weeks ago she went into hospital, and last Friday she died.
Words couldn't express how I felt, so I sent her this heart I made. I'm so thankful that it reached her in time.
I hope this heart gave her some strength.

Dear, brave I, I'll never forget you.


  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

0 comments:

Post a Comment